حرف G در نام شبکه‌های همراه مخفف کلمه “Generation” یا “نسل” بوده و برای مشخص نمودن رده‌های مختلف تکنولوژی شبکه‌های تلفن همراه مورد استفاده قرار می‌گیرد. علت دسته‌بندی این تکنولوژی‌‌ها در قالب نسل‌های مختلف، تفاوت قابل توجه آن‌ها در رابط‌های هوایی‌، سرعت انتقال و روش کدگذاری داده‌هاست که موجب ناسازگاری آن‌ها با یکدیگر می‌گردد. به طور معمول هر نسل از شبکه‌های همراه متشکل از چند تکنولوژی‌ست که با یکدیگر سازگار بوده، اما با تکنولوژی‌های دیگر نسل‌ها ناسازگارند.
در دهه ۸۰ میلادی اولین نسل از شبکه‌های تلفن همراه با ساختاری کاملا آنالوگ پدیدار گردیدند. تلفن‌های آنالوگ مورد استفاده در شبکه‌های ۱G را می‌توان به دستگاه‌های واکی-تاکی پیشرفته‌ای تشبیه نمود که تنها قادر به برقراری ارتباط صوتی بوده، امکان انتقال داده‌های دیجیتالی و پیام‌های متنی را نداشتند. به دنبال معرفی اولین سیستم نسل ۱ در سال ۱۹۸۲ میلادی، تقریبا هر ۱۰ سال یک‌بار نسل جدیدی از شبکه‌های تلفن همراه پا به عرصه گذاشته‌ است.
تکنولوژی‌های ۲G از جمله CDMA، GSM و TDMA که در دهه ۹۰ میلادی ظهور یافتند، اولین نسل از تکنولوژی‌های تلفن همراه دیجیتال محسوب می‌شوند. دیجیتالی شدن شبکه‌های همراه، امکان انتقال داده‌‌ها را در قالب ارسال پیام‌های متنی، پست‌های الکترونیکی، پیام‌های چند‌رسانه‌ای، و حتی دانلود عکس و زنگ گوشی از اینترنت، برای کاربران به ارمغان آورد.
اولین شبکه‌های ۳G از سال‌ ۱۹۹۸ و با سرعت انتقال داده‌ای در حدود ۲۰۰ کیلوبیت ‌بر ‌ثانیه معرفی گردیدند. چند سال بعد، با پیشرفت و توسعه تکنولوژی‌های مختلف نسل سوم همچون HSPA، HSPA+، EVDO، WCDMA و UMTS، سرعت انتقال داده‌ در شبکه‌های ۳G در حالت تئوری از ۵۰ مگابیت بر ثانیه نیز فراتر رفت. رسیدن به چنین سرعت‌هایی برای اولین بار امکان مکالمه تصویری را برای کاربران تلفن همراه فراهم آورد. با این حال فراگیر شدن این تکنولوژی‌ها به کندی پیش رفته و چندین سال به طول انجامید. به طوری که حتی اولین دستگاه iPhone شرکت اپل که در سال ۲۰۰۷ به بازار عرضه شد، فاقد پشتیبانی از نسل سوم بوده و یک دستگاه ۲G محسوب می‌گردید.
با ورود گوشی‌های هوشمند به بازار، نیاز به شبکه‌هایی با سرعت انتقال داده بالا بیش از پیش احساس گردید. این نسل جدید از تلفن‌های همراه که قادر بودند با بهره‌گیری از قابلیت انتقال داده در شبکه‌های تلفن همراه خدمات بسیار بهتر و متنوع‌تری را به کاربران ارائه نمایند، تاثیر مهمی در شتاب‌گرفتن فرآیند توسعه و گسترش این شبکه‌ها داشتند. همزمان با شکل گرفتن بازار گوشی‌های هوشمند و ورود شرکت‌های مطرحی همچون اپل، موتورولا، نوکیا، HTC و بلک بری به این عرصه در بازه سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰، تکنولوژی‌های نسل چهارم شبکه‌های تلفن همراه مورد بهره‌برداری تجاری و عمومی قرار گرفتند. اولین گوشی هوشمند با قابلیت پشتیبانی از وای‌مکس (به‌عنوان یکی از نمونه‌های شبکه‌های نسل چهارم) در سال ۲۰۰۸ میلادی توسط شرکت HTC و با نام Max 4G معرفی گردید. مهم‌ترین و فراگیرترین تکنولوژی‌های نسل چهارم عبارتند از تکنولوژی WiMAX با حداکثر سرعت دانلود ۱۲۸ و حداکثر سرعت آپلود ۵۶ مگابیت بر ثانیه، تکنولوژی LTE با حداکثر سرعت دانلود ۱۰۰ و حداکثر سرعت آپلود ۵۰ مگابیت بر ثانیه، و در نهایت تکنولوژی LTE-Advanced با حداکثر سرعت دانلود ۱۰۰۰ و حداکثر سرعت آپلود ۵۰۰ مگابیت بر ثانیه.